Ook voor columnschrijvers wordt het stilaan tijd dat het Corona-monster verslagen wordt, want er zijn maar weinig activiteiten en gebeurtenissen meer om over te schrijven. Het wandelen, fietsen en de eigen streek verkennen zijn we ondertussen ook stilaan beu aan het worden, we snakken met zijn allen naar meer vrijheid en nieuwe horizonten.
Ook al die steeds weerkerende commentaren op de vaak tegenstrijdige maatregelen die nu al een jaar lang ons gemakkelijke leventje overhoop gooien, beginnen ferm tegen te steken, maar ook ik kan het niet laten van soms mijn ergernis te ventileren daarover.
Als ik in de Tieltse centrumstraten ronddwaal moet ik geen “muleslunse” dragen (tenzij in het winkelgebied rond de Halletoren) in tegenstelling tot de Deinzenaars en de inwoners van al de kleine Deinse deelgemeenten in onze buurt. Die zijn al sedert oktober van vorig jaar overdag verplicht om wèl een mondkapje te dragen in de bebouwde kommen. Mijn vaststelling daarbij is dat de Deinzenaars dus al een half jaar lang opgezadeld zitten met een veel vervelender situatie dan de Tieltenaars, waarbij hun aantal besmettingen ongeveer dezelfde zijn. Wat is dan het nut?
Als je in sommige kustgemeenten tijdens de Paasdagen op de dijk paradeerde: geen mondvod nodig, in andere dan weer wel. Telkens is het dan zoeken naar een bordje om te zien wat mag en kan, waar een mens soms tureluurs van wordt. Ik word horendol van al die plaatselijke machthebbers die het beter weten dan de andere. Moesten sommigen kunnen ze zouden (bij wijze van spreken) alle auto’s in België aan 20 km per uur laten rijden om ervoor te zorgen dat er minder doden vallen … en ’t zou nog lukken ook. Maar wat is daarvan de prijs? Dat de remedie erger wordt dan de kwaal!
Zo zou ik nog ik weet niet hoeveel voorbeelden kunnen geven van andere Corona-“onnozelheden”, maar dan zeg ik tegen mezelf: “Zwijg en denk aan iets anders”. Want hoe je ook draait of keert, ’t is overal op onze aardkloot hetzelfde verhaal: mensen hàten de Corona-maatregelen, spuwen op de overheden die ze opleggen, maar moesten ze er niet zijn, dan zaten we nog veel meer in de shit (en dat doet mij plots denken aan de verbodsborden voor hondjes die niet mogen kakken: die zijn tenminste duidelijk!)
Ik troost mij ook door eens te denken aan het beeld van de zwarte hertjes, dat weer in zijn volle glorie te bewonderen is op het rondpunt aan het einde van de Zuiderring en de Wakkensesteenweg.
Zowel in 2016 als in februari van dit jaar werden twee van de drie hertjes van hun sokkel geblazen door een stormwind, en ze dienden gered te worden door de technische dienst van de stad. ‘Monument voor Cervus Elaphus’, zoals het beeld heet, ziet er wel relatief zwaar uit, maar is dat niet. De herten zijn gemaakt van een soort hard polyester en zijn gevuld met piepschuim, waardoor ze een makkelijke prooi zijn voor de wind. Ik heb nu gemerkt dat ze onlangs teruggeplaatst werden met een opvallend gele spanband als beveiliging. Die diertjes zijn dus zoals wij allen: gevangen in een situatie waar ze absoluut niet voor gekozen hebben. Pikant detail daarbij: de beeldhouwer ervan is afkomstig uit Deinze.