Ik heb gemerkt dat mijn dorpsgenoten het zeer geapprecieerd hebben dat de Tieltse stadsdiensten zich bijzonder ingezet hebben om van de herdenkingsplechtigheden naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van de Aarseelse vliegramp iets goeds te maken. De optocht naar het kerkhof, de onthulling van het (mijn inziens zeer geslaagd) monument van Boudewijn Callewaert, de expo en de herdenkings(wandel)zoektocht: indrukwekkend en de moeite waard!
Één man springt er toch bovenuit, qua inzet en begeestering, en dat is stadsarchivaris Hannes Van Hauwaert. Deze “aangespoelde” Tieltenaar (afkomstig van Moorsele) heeft zich werkelijk gesmeten om van deze memoriaal iets heel moois te maken, en zijn opzoekingswerk in de pas vrijgegeven onderzoeks-documenten heeft zaken bovengespit die nieuwe inzichten brachten in de oorzaak en de beleving van deze ramp, die aan 63 mensen het leven kostte.
Ik was toen 15 jaar en die gebeurtenis heeft een diepe indruk nagelaten op mij … ik heb er toen een gedicht over geschreven, en dat staat nu samen met een grote luchtfoto op de plaats van de crash. Daar is nu het keerpunt van de zoektocht, die ik samen met Filip Popelier en Dirk Bekaert heb uitgewerkt.
Het totaal onverwachte hoogtepunt van de herdenking kwam er voor mij na afloop van de receptie, toen de stadshost en hostessen (in mooie nagelnieuwe outfit uitgedost) reeds aan de opruiming van het gemeentehuis begonnen waren. Plots kwamen daar de zoon van de toenmalige piloot en zijn echtgenote binnen. John Probert (zelf ook piloot) was vijf toen zijn vader hier verongelukte, en hij en zijn moeder hebben nadien ontzettend moeilijke jaren meegemaakt. Daardoor had hij nu plots beslist om op 2 oktober naar Aarsele te komen, zonder ook maar iets af te weten van de herdenkingsplechtigheden. Met Hannes, Filip, Katrien, Boudewijn en Christiane hebben we dan het echtpaar meegenomen naar de plaats van de ramp. We hebben het maïsveld ernaast doorploegd (gelukkig heb ik die Engelsen een paar boots kunnen meegeven) en ik ben niet beschaamd om toe te geven dat de tranen over mijn wangen zijn gerold, toen we daar in de druilerige regen een minuut stilte hebben gehouden voor vader Edward Probert. Die was pas in laatste instantie bevelhebber van deze vlucht geworden, om een collega te ontlasten die zijn zoon naar de kostschool wou brengen. Probert Junior draagt daar nog steeds de gevolgen van, maar nu al is duidelijk dat zijn bezoek aan Aarsele bijzonder helend zal geweest zijn voor hem.(Hula)