In de roman over zijn leven is Kazze een voetballer: een spits in de stijl van Jan Ceulemans, de “Caje”. Vandaar de bijnaam van Karel Zeilemans, die later een fervent fietser geworden is.
Nu het ’s avonds lekker lang klaar is, springt de Kazze regelmatig eens op zijn stalen ros, en zijn geliefkoosde plekje om nog eens serieus wat power uit zijn ouder wordende kuiten te schudden is de Tieltse Poelberg: de mooiste en de steilste puist van uren in het ronde.
Over die Tieltse getuigenheuvel zijn al ontelbaar vele artikelen, gedichten en teksten gepubliceerd, en ik heb daar niets aan toe te voegen... behalve dit: Het blijft toch altijd weer zalig om naar die imposante staakmolen toe te fietsen en dan even verder halt te houden om te kijken naar het vlakke landschap rondom, waar het frisse lentegroen uitbundig contrasteert met de wisselende wolkenluchten. Op deze plek ben ik niet de enige die even komt genieten van dit unieke uitzicht. Altijd kom ik er fietsers en wandelaars tegen. Daarbij valt het mij toch telkens op dat er weliswaar al één en ander gedaan werd om deze prachtige site toeristisch in de picture te zetten … maar het kan toch veel beter?
De oude kloosterschool en zijn omgeving zouden nog veel meer bezoekers kunnen trekken moest men daar wat meer promotie rond maken. Zo werd er onlangs een nieuw wandelpad geopend (zie foto) … maar hoeveel mensen zouden dat weten liggen? Alleen de Poelberggrot blijft onveranderd veel stille (aan)bidders aantrekken… zelfs in deze ontkerstende tijden… en gelukkig is er met “Ten Huyse” nu ook een mooie cafétaria bijgekomen in de onmiddellijke buurt.
De Poelberg, de Meikebossen en het Tieltse platteland zijn ideale plekken om even wat rust te vinden voor de zovele Vlamingen die zichzelf voorbijlopen in deze hectische wereld… zeg dat de Kazze het gezegd heeft!
Vraag: vindt u ook dat de Poelberg en zijn omgeving veel te weinig gepromoot worden?