We kennen Kimberley Vande Walle (34) uit de Kleine Weg in Tielt als de initiatiefneemster van permacultuurwerkgroep Distels in ‘t Asfalt, de eerste permacultuurwerkgroep. Maar daarnaast is ze ook traumatherapeute en begeleidt ze mensen doorheen hun trauma’s. “Dat kan gaan over seksueel misbruik, een verkeersongeluk, of het pijnlijke verlies van een naaste”, legt Kimberley Vande Walle uit. “Ik werk voornamelijk met vrouwen, vaak in de vorm van massage. Je zou schrikken als je weet hoeveel mensen het slachtoffer werden van seksueel misbruik.”
“Meer dan enkel maar praten”
Soms is trauma ook veel subtieler. “We hebben allemaal onze wonden”, gaat Kimberley Vande Walle verder. “Zo kan een negatieve opmerking van een leerkracht uit je lagere school je nog altijd achtervolgen in je volwassen leven. Of misschien moest je als oudste kind zodanig voor de kleintjes zorgen dat je nooit geleerd hebt om voor jezelf te zorgen en heb je op latere leeftijd ‘uit het niets’ een burn-out.”
“De traumatherapie die ik bied, is meer dan enkel maar praten”, gaat Kimberley Vande Walle verder. “Ik bied voornamelijk lichaamswerk. Alle ervaringen die je opdoet, zitten opgeslagen in je cellulair geheugen, ook al onthoud je ze misschien op bewust niveau niet. Door te luisteren naar het lichaam in een veilige omgeving maken we deze ervaringen los en vervangen ze door aangename gewaarwordingen. Zo kan je je zenuwstelsel ‘herschrijven’.”
Het pijnlijke is dat we als volwassenen weinig voeling hebben met het verdriet van het kindje
Daarnaast begeleidt Kimberley Vande Walle mama’s en hun (huil)baby. “Iedere levensfase brengt z’n eigen moeilijkheden met zich mee, ook de zwangerschap, geboorte en de babyfase. Het is niet alleen maar een roze wolk. Denken we maar aan een alleengeboren tweeling, of baby’s die geboortemoeilijkheden ondervonden zoals de navelstreng rond z’n nekje of een spoedkeizersnede. Of baby’s die na de geboorte in de couveuse moeten, en niet direct in contact kunnen komen met hun moeder. Of baby’s die allerlei medische ingrepen moeten ondergaan. Het zijn ingrijpende gebeurtenissen, die de basis van het kind zijn levenservaringen vormen.”
Het pijnlijke is dat we als volwassenen weinig voeling hebben met het verdriet van het kindje, merkt Kimberley Vande Walle op. “Een baby mag zijn gevoelens niet uiten. Als ie huilt dan willen we op alle mogelijke manieren zorgen dat het stopt: we geven meer eten, of een fopspeen of lopen er uren mee te wiegen. Er is behoeftehuilen - bijvoorbeeld een vuile luier, honger, behoefte aan lichaamscontact en er is traumahuilen. Gelijk wat je dan doet, maakt niet uit, behalve ten volle aanwezig zijn vanuit empathie, en luisteren naar het verhaal dat het kind brengt.”
“Wil je gehoord worden door iemand die jou serieus neemt, of heb je liever dat ze een banaan in je mond duwen?”
“Denk maar aan je eigen verdriet”, gaat Kimberley Vande Walle verder. “Wil je gehoord worden door iemand die jou serieus neemt, of heb je liever dat ze een banaan in je mond duwen?”
Sommige baby’s huilen niet, maar tonen hun ongemak op een andere manier: moeilijk in- of doorslapen, allerlei lichamelijke klachten waar de arts geen fysieke oorzaak voor vindt - bijvoorbeeld krampjes -, continue aan de borst willen, geen oogcontact maken, lichamelijke onrust of net het tegenovergestelde : een heel passieve ‘brave’ baby die alleen maar slaapt.
“Voor de ouders is het een moeilijke weg”, zegt Kimberley Vande Walle. “Het lijkt alsof je faalt, je wordt onzeker of angstig, je krijgt van alle kanten goedbedoeld advies maar van binnen voel je dat het ‘iets anders’ is. Je wordt moe door het gebrek aan slaap en moet je eigen behoeftes aan de kant schuiven. Het lijkt alsof de baby meer vraagt dan je kan geven en dan loert uitputting of depressie om de hoek. Soms valt de connectie tussen moeder en kind weg, omdat ze elkaar niet begrijpen, terwijl een gezonde hechting de basis is om gezond en gelukkig in het leven te kunnen staan.”
“Begeleiding voor moeder en (huil)baby bestaat dus enerzijds uit traumaverwerking en anderzijds het versterken van de connectie tussen beiden door de taal van de baby te leren lezen”, zegt Kimberley Vande Walle. “Soms babysit ik, zodat mama ook de ruimte krijgt om aan zelfzorg te doen, terwijl de baby in handen is van iemand die durft te luisteren naar het huilen.”